mavera

"Öldüğün dünyanın yakasından ellerini çekmelisin. Çekmelisin ki, adını yıllardır bardakta duran suya okuduğumda boğazımdaki düğümleri boğulmadan yutkunabileyim. Şu dünyada üç nefesimden biri seni soluyor. Böyle ölmemelisin. Öldüysen de dünyanın yakasından ellerini çekmelisin." Bu mektubu sana, en çok yine senden sakınarak yazıyorum. Öldüğünden beri -ne kadar çok ölü diyorum sana, affet- evet, öldüğünden beri -ha, hangimiz ceviz içini dolduracak kadar yaşıyoruz o tartışılır ama şimdi senin ölmen gerekiyor- adımlarımı gölgem kadar yakından takip etmen, seni sürekli hiç tahmin edemeyeceğin yerlerde bulmam bu mektubu da yazarken nereye saklanacağımı düşünmeme sebep oluyor. Belki şu an mürekkebin damlasında akıyorsun kağıda, belki yanımda duran sandalyenin duvara yansıyan gölgesine sinmiş okuyorsun yazdıklarımı, bilemiyorum. Eğer öldüğünü gerçekten bileklerime kazıyabilseydim bir daha hiç uğramazdın kapıma ama bileklerim öyle çok sızlıyor ki yokluğuna, hayatta olsan ya...