fer -şiir


korkutucu rüyalar içre açıyorum gözlerimi 
gözlerimde birikmiş ölümün tortusuyla
yine koştum da yetişemedim ah, yazgıma 
kararmış günlerimi doluyorum da boynuma
ilmek ilmek düğümler boğazımda 
yarı ahraz yarı düşkünüm şimdi yollarda 

insanların içlerinden dolanarak geçiyorum 
canım, insanların sözlerinden kıyım kıyım
-kıyılıyor
-kaykılıyor 
kulaklarım taşıyamıyor cesetleri,
sözlerin içinden püsküren cinayetleri.
soluğuma inen günahkar nefesleri yutkunuyorum 
göğsümdeki lekeye katre katre kan doluyor.
boğazıma bir ilmek daha atarak
kendi içimden geçiyorum
elimde insanların ağzından düşen 
                                               hıçkırık izleri

canımın içine içine sokuluyorum
orada, ezelden bağlanan iplerin üzerinde 
boyuna sallanıyorum 
ahrazlığım küçülüyor kaşlarımda 
ben küçülüyorum babamın karşısında 
baba diyorum
sen de aç bağrını toprağa 
alnını yıka, sonra vur kazmaya 
gözlerin kadar orman bitsin dünyada,
ne olur dünya ormanları yakmaz sanma.
yetiş annemin yorgun adımlarına.

oysa benim içim dışıma tosluyor 
her bir adımımda, korkulara bulanıyorum 
her gecemi yakarışlar dolduruyor
ayetel kursi var yanımda, rahman, sonra fatiha
kuşanmışım en dost kelimeleri 
dualarla uğurluyorum rüyalarıma gölgemi.
bir ölü elini uzatsa tutuyorum 
gözlerimin ta içine bakınca 
anlıyor neden yaşamadığını 
uyanınca tüm dervişliğim siliniyor da
ben yine gümrah kalıyorum dünyaya.

dinmiyor yağmurun patırtısı çizmelerimde 
batmışım, sular içinde kalmışım kime ne
göğü kaplayan bir ses oluyor kurtuluşum
-eşhedu en la ilahe illallah-
yağmuru alıp saçlarıma sürüyorum
ve toparlıyorum dağılmış içimi.
alnım yıkanınca görüyorum dünyanın güzelliğini
dünyanın alnımdan güzel olmadığını..
gök bir sonraki düğüne hazırlanana kadar 
elli kez düşüyor
yüz kez devriliyorum
ah neler neler geçmiyor ki sırtımdan 
iste bir vakit daha olunca doğruluyorum alnımdan 
-ve eşhedu enne muhammeden abduhu ve rasuluh-

Sema Ferdâ 
05.01.2023

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

birikiüçdört- şiir

Resim
bir/ günler devleşirken tabağımızda yolumuzu kesmiş kulaksız cüceler kesilen yolda uçurmuşlar kafamızı  kafamızdan üç gün midemiz akmış kafamızdan üç gün dünya  öyle şarıl şarıl akarken  tabakta kalan son lokma boğazımızda  gökten maide insin diye bekleşmiş kursağımız gökten az kalsın taş yağacakmış. iki/ kırk haramilerin kırkı kadar kırgınım  uykumun sevdiği sol tarafımda  cücelerin adımlarına sağır kalmışız yolumuz talan, harap, dağınık  kesmişler çünkü yolumuzu altın bulunca sökmüşler dişlerimizi  kırk haramilerin kırkı kadar kanamışım  sağ tarafıma dönünce rüyadan uyandım. üç/ geceler cüceleşirken yanağımızda  yolumuzu kesmiş gözsüz devler yolu sırtlamışlar, sürükleyip fırlatmışlar  tam karın boşluğumuzda bir ağrı yanmış  üç gün yol yürümüşüz, beş günde geri dönmüşüz. sancılar içinde kıvrana kıvrana kıvrılmışım bir balığın içine tam dokuz ay  çıkınca kendimi denizde buldum da balığın karnı devrilmiş omzuma....
Devamı

İnsan Ağ(a)rır -Hikaye

Resim
"Hey, ne gülüyorsun? Gülme dedim sana. Bak canlı manlı dinlemem, ismimi kazırım güzelim kabuğuna. Haberin olsun."   Ağaç güldürmesini durdurmaya çalışıp "Çok korktum gerçekten." diyerek beni tiye aldığını gösterir şekilde gülmesine devam etti. Kan beynime sıçramış halde ağaca doğru koşmaya başladım, duraksayıp yerden bir taş aldıktan sonra koşmaya devam ettim. Ağaç gülmeyi durdurduğunda elim havada, saçlarım yüzüme yapışmış, nefes nefese bir halde ağaca bakıyordum.  "Hadi, ne bekliyorsun? Yaz bakalım ismini. Ne yazacaksın? İsmin bile yalanmış, yalan söylemişler sana. Hem gerçek olsa bile yazamazsın sen."   Ağacın söyledikleriyle yüreğime bir ağırlık çökmüştü. İsmim bile yalanmış, yalanı fısıldamışlar kulağıma. Bunca yıl yalanla yaşamışım, bunca yıl? Yirmi üç yıl, evet yirmi üç olmalı. Ne önemi var sayıların! Düşüncelerimi susturup: "Umrumda değil, yalan veya gerçek, her gün gelip sana derdimi anlatıyordum, burada tek başına kalma diye seni...
Devamı

İnsan Neden Yazar-Deneme

Resim
     İnsan Neden Yazar? Yazmak, asırlardır insanoğlunun elinde neşvünema bulup kullanımının çeşitli amaçlara hizmet etmesiyle oluşan ve dünya yerli yerinde kaldığı sürece de devam edecek bir eylemdir. Müzeyyen uzun açıklamaların iticiliğinden nemalanmamak için asıl soruya geçmek istiyorum: "Neden yazıyoruz ki bunları?" Bu soruyu kırılmış kalemimle inatla cebelleşirken kendime de soruyorum: Neden kalkıp başka bir kalemle devam etmiyorum ki yazmaya? (Kendime en işime gelen soruları yönelttiğimi göz ardı ettiğinizi düşünerek soruyorum.) Bunca yüzyıllardır neyi yazıyoruz, yazmakla neleri değiştirebiliriz, yazdıran kim, yazılanlar nerelerde okunuyor, bunca yazı olmasaydı ne olurdu?.. Yâr deyince elimizden düşecek bir kalem olmadıktan sonra ne diye bu işin çilesini çekiyoruz ki? Hemen burada "Mihriban" türküsünün zihinlerde çalmasını engellemek, birkaç saniye boşluğa dalan gözlerinizi asıl konuya çevirmek adına sorularımı biraz frenliyorum. Daha ciddi meselelerimiz varken...
Devamı